şefkat öldürür!

dün sabah tam da rüyamda ali babanın "açıl susam açıl" mağrasını gördüğüm anda çalan telefon zaten olacakların habercisiydi. 

bir cumartesi gününü cuma sanmamla başlayan mtsk sınavına yetişme maceram, taksiye verdiğim o kadar para, komisyonun beni sınava almaması ve yemiş olmam gereken 1 yıllık sınav cezam başlı başına bir gün ekşını için kafi değildi. olaydan sayılmazdı, anca günün olayları için işaret görevi görebilirdi.

kuyruğumu kıstırıp eve dönmek için durağa gittiğim an "aha, bugün cumartesiymiş ya, e kuzenin düğünü var. allah beni neylesin!" idrakım, koştur koştur elbise alışım, otobüste üstüme kusan çocuk, yıkayamadığım balkonun o hazin duruşu, çürüyen patates kokusu, kurtlu un falan derken gözümde yanıp sönen yıldızların koltuğa yapıştırdığı ben...

bir türlü geçmeyen mide bulantısı, ayak parmaklarımdan başlayıp usul usul sırtımdan başıma uzanan ağrı, midemde oturan öküz, sigaraya bile direnç derken beynimi yiyen düğün, gitmem gereken düğün, hazırlanamadığım düğün...

ama ben gözlerimdeki yıldızlara, ellerimi tutan iplere, ayaklarımın üstündeki külçelere rağmen ben o saçı yapıp, o kalemi kaş göz bulamadan gözüme çekip, ojelerimi en az kusurla sürebildim. elbisemi bile giyip, ayakkabı seçebildim. aynada kendimi çok net görememiş olabilirim, ama yine de "kızım ne kaaa güzelsin." diye kendimi gazlayabildim.

sonra;

kocamın "yüzün sapsarı,elin ayağın titriyo, bu halde hiçbir yere gidemezsin. çıkar elbiseni, hemen hastaneye gidiyoruz!" şefkatinin bu sapasağlam direnci nasıl tuzla buz edebileceğini farkettim. aslında elbisemi çıkarmaya bile halim olmadığını, acaba az evvel tüm o şeyleri hangi güçle yaptığımı, direncin şefkatle bir arada barınamayacağını falan bir sürü şeyi ağlayarak idrak idrak ettim. ne pis bi şeymiş oolum bu şefkat! sapasağlam bile olsan yataklara düşürür adamı.

velhasılı;

insanlar pistte göbek atarken ben anca o anı stajyer bebenin takamadığı serumun acısını hissetmeyip kızı ürkütmemek için tasavvur edebildim. gelen düğünümü haftaya erteleyip kapanmasına direnemediğim gözlerimin huzurlu karanlığına kendimi teslim ettim.